Toen we in september uit Vessem vertrokken, werd gezegd dat er een mogelijkheid bestond dat er in oktober nog een campersolovrienden-bijeenkomst georganiseerd zou worden in Heerde. Dat zou afhankelijk zijn van het weer. Toen de weersvooruitzichten goed bleken te zijn, kwam inderdaad de uitnodiging. Vanaf 7 oktober was iedereen die zin had welkom in Heerde. De belangstelling was groot. Op wisselende dagen mocht Jaap, die deze week georganiseerd had, 25 solo’s verwelkomen.
Het werden onvergetelijke dagen.
Om te beginnen het geweldige weer. Zes dagen van een stralende zon aan een staalblauwe hemel, daardoor ook koude nachten, nat gras en een morgen die laat op gang kwam. Maar als de zon lekker warm was zo rond elf uur: koffie op het veld. Het werd zelfs zo warm dat ‘Heerde-Marian’ haar winterjack uittrok en haar benen bevrijdde van die felrode zeemeerminnenstaart die ze steeds om haar benen gewikkeld had tegen de morgen- en avondkou. En dat zegt nogal wat.
Omdat de tijd van buitenzijn inkromp, ging soms de morgenkoffie soepel over in de middagborrel; campersolo’s raken immers niet uitgepraat. Anderen pakten de fiets en trokken erop uit, bijvoorbeeld naar Zwolle, en lieten zich overzetten over de IJssel door een gepensioneerde schipper, die maar niet genoeg kreeg van het ‘geheen en weer’. Sommigen bezochten het Anton Pieck museum in Hattem of zetten tochten uit door de schitterende natuur rondom Heerde.
Zoals iedere campersolo zo ondertussen wel weet, is er geen solo-bijeenkomst compleet zonder de Chinees.
Volgens mij wordt eerst gekeken waar een Chinees zit en dan vervolgens de camping uitgezocht. In Heerde zit de Chinees vrijwel om de hoek. Jaap had van tevoren al geïnformeerd naar de openingstijden. Dat bleek de hele week te zijn. Dus besloten we de zondagavond te kiezen. Het zou een gedenkwaardig besluit worden. Toen de eigenaar ons die zondagmiddag om 5 uur, (omdat Saskia vroeg naar huis wilde), zag binnenkomen, ontstonden er kleine vlekjes in zijn gezicht. De stress droop van zijn brillenglazen. Wij niet weten, maar zondagavond is afhaal- en bezorgavond en dus druk, druk, druk, want in het Protestantse Heerde is geen enkel ander restaurant geopend. En dan komt plotseling ‘Meneel Jaap’ binnen met in zijn kielzog 9 hongerige solo’s. De Chinees liet ons licht stamelend toch plaatsnemen, na twee Heerdense dames, zorgvuldig verwijderd te hebben van hun tafel. Drie uur later werd (niet gelogen) het eten geserveerd! Tegen die tijd was ons wachten omgeslagen in een kakofonie van grappen, grollen en dubbelzinnigheden.
We rolden over tafel van het lachen (figuurlijk dan).
Sommige van ons konden niet meer praten, omdat hun tong aan hun gehemelte was vastgeplakt omdat het eerste pilsje na anderhalf uur al verdampt was en wij er niet in slaagden, ondanks verwoede pogingen, de aandacht van de eigenaar te trekken. Misschien waren de lachsalvo’s afkomstig van onze tafel de reden voor hem om ons geen tweede drankje te serveren, omdat wij wellicht nog baloriger zouden worden na nog meer alcohol. Op een bepaald moment deed iemand de suggestie om het eten te bestellen en vervolgens af te halen en dan aan tafel op te eten. Niet zo gek, want het was een continue stroom van afhalers en bezorgers van ‘thuisbezorgd’ en die kregen allemaal vrij snel iets mee. Maar goed, wat wil je als in heel Gelderland de restaurants dicht zijn.
Na twee uur wachten (echt waar) werden de borden geserveerd… LEEG.
Spontaan, hoopvol en balorig als wij ondertussen waren, werden deze meteen gefotografeerd voor het nageslacht. Tenslotte hoop doet leven, trouwens eten ook. Maar dat eten zou nog een uur op zich laten wachten, waarbij iemand zich hilarisch afvroeg of we wel voor sluitingstijd (21.00 uur) te eten zouden krijgen. Tafel plat. Maar goed, toen het eten eenmaal uitgeserveerd was, was het plotseling oorverdovend stil. Nog nooit heb ik eten zo snel naar binnen zien werken. Maar… zoals we gewend waren van ‘Meneel Panda’, het was voortreffelijk, want het is echt een goede Chinees, letterlijk en figuurlijk. Hij bod ons zelfs als compensatie thee en koffie aan van het huis. En Saskia, die zo vroeg wilde vertrekken om op tijd thuis te zijn, ging wat later en is de dag daarna, een beetje verward, teruggevonden in de binnenlanden van het Amersfoortse Bos (geintje).
Wat hebben we ook achteraf over deze avond gelachen. Nieuwe campersolovrienden die binnenkwamen, wilden het niet geloven, zelfs niet als meerderen dezelfde ervaring vertelden. Zij dachten dat wij samen zweerden. In de loop van de week kwam de Chinees meerdere malen voorbij in de ‘voortent’ van Jaap. Ja, laten we die voortent zeker niet vergeten, afgezien van het feit dat hij noodzakelijk is/was. De voortent waarin we opgevouwen maximaal met 10 vrouw/man/personen konden zitten. Gelukkig onder de behaaglijke warmte van een terrasverwarmer die als je er recht voor zat jou het gevoel gaf in het voor-crematiestadium terechtgekomen te zijn. Die voortent waar naarmate de alcohol toenam, genuttigd uit de slijterij van Bertus of een ander niet-AA-lid, de dubbelzinnigheden als kogels uit een flipperkast over en weer vlogen. En ook diepgaande gesprekken, zo eigen aan de campersolo’s.
Wat mij is bijgebleven,
was de opmerking van iemand die zei: “Wat is het toch geweldig, dat je zoveel totaal verschillende mensen mag ontmoeten. Als ik mijn partner nog had gehad en daar had ik natuurlijk het liefste voor gekozen, had ik deze ervaringen nooit gehad”, waaruit maar weer eens blijkt dat waar genomen wordt, ook altijd gegeven wordt.
Ja, ik weet het, als we thuiskomen is er niemand. Maar wie we daar voelen, dragen we diep mee in ons hart. Net zoals de campersolovrienden die we ontmoeten en die ons even de vergetelheid bezorgen door hun betrokkenheid, vriendschap, begrip en soms zelfs liefde. Campersolo’s die ons tevens leren dat loslaten ook ‘anders vasthouden’ kan betekenen, want
we moeten nieuwe herinneringen maken omdat we willen leven.
Daarom dansen, praten, zingen en lachen we en zeggen: tot de volgende keer! Omdat ik groei aan jou en jij aan mij…
Theo Hofland