Buiten is het donker, nat en stil. Miezerregen aait het dak van de camper. Dat was de vorige nacht wel anders toen regen en wind op onze woonmobielen beukten alsof ze er gaten in wilden schieten.
Op de aanvangsdag van maandag 12 september voor een camperweek in Wassenaar, op initiatief van Els van den Berg en Elly Berends, schijnt de zon nog uitbundig en zoeken we vooral de schaduw op. Dat blijft zo tot donderdag wanneer de weergoden zich van een heel andere kant laten zien. Maar dat weerhoudt de meesten van ons 24-man tellende gezelschap er niet van om ook dan de fiets te pakken en erop uit te trekken.
Wat hebben we veel gezien en van elkaars gezelschap genoten! Cultuur en natuur zijn binnen handbereik, het is bijna te moeilijk om keuzes te maken. Niemand blijft in zijn of haar uppie bij de camper zitten. ‘s Ochtends maken we afspraken wie waar naartoe wil. Zo worden kleinere of grotere groepjes gevormd voor een fietstocht langs de landgoederen in Wassenaar, maken we een stadsrondgang door Leiden inclusief boottocht, fietsen we naar landgoed Duivenvoorde in Voorschoten, bewonderen we de autoklassiekers van Louwman-Museum, vergaren we kennis van het menselijk lichaam in Corpus, halen we vis bij Simonis in Scheveningen, bezoeken we Naturalis of fietsen we simpelweg door de duinen naar het strand.
Gezamenlijk koffie drinken om 10 uur in de ochtend en borrelen om 17.00 uur in de middag is vaste prik, maar geen verplichting. De meeste deelnemers kennen elkaar al, maar ook de nieuwkomers zijn in no-time opgenomen in de groep. Het aardige is dat door de omvang van de groep, iedereen elkaar op zeker moment in elk geval van naam kent en vaak meer dan dat. Niemand valt buiten de boot. Ook nu horen we weer verhalen hoe belangrijk deze evenementen zijn en welke functie ze hebben of hebben gehad in moeilijke tijden. “Het heeft me er echt doorheen geholpen”, hoorde ik vandaag nog één van ons zeggen.
Verrassend is ook dat je soms jezelf weer eens moet corrigeren in je beeldvorming. Daar waar je al dacht te weten wat voor vlees je in de kuip had, blijkt iemand onverwacht vol aandacht en inlevingsvermogen op een andere solo te reageren. En wat dacht je van die helpende handen en technische vaardigheden als er iets moet worden gerepareerd of ingesteld? Dat is goud waard.
Het motto ‘vrijheid-blijheid’ mag dan het parool zijn, maar dan wel inclusief omzien naar elkaar. En als je Els en Elly goed observeert, zie je dat hen niets ontgaat: “Heeft iedereen het naar de zin? Wie ontbreekt er? Is iedereen onder de pannen? Staat alles er goed bij? Heeft iedereen de kaart getekend voor Simon die ziek naar huis moest?”
Straks, als we weer thuis zijn en de herfst helemaal is ingetreden, hebben we nog altijd deze gezellige beelden op ons netvlies en genieten we na van een prima week! Hier komen we de winter wel mee door en kijken we al uit naar het volgend camperseizoen.
En ‘Wassenaar Leiden’, dàt is inmiddels een begrip geworden. Oftewel een Klassieker. Een levende, bruisende Klassieker!
Karin Plantinga