Weliswaar hebben we nog geen honderd meter van het Pieterpad gelopen tijdens het campersolovrienden-evenement Terug in het verleden in Zuid-Limburg van 3 tot 10 april, maar een groepsfoto op het eindpunt van dit iconische wandelpad op de Pietersberg, lieten we ons niet ontgaan.
In deze week kwam, zoals het thema van de week luidde, de geschiedenis daadwerkelijk voor ons tot leven. Niet alleen op de Pietersberg met afgravingen, groeves en industriële overblijfselen van de allang niet meer functionerende ENCI, maar vooral tijdens de rondleiding door het ondergrondse fort Eben-Emael, net over de grens met België, was dit voel- en zichtbaar. Dit fort herbergt, zo kun je wel stellen, een complete stad met onder andere een 5-kilometerlang gangenstelsel, een geavanceerd ventilatie-, transport- en communicatiesysteem, 17 gevechtsbunkers, een operatiezaal met ziekenboeg, slaapzalen, een mess voor de officieren en zelfs een ruimte voor de kapper.
Twaalfhonderd soldaten waren er gelegerd, voornamelijk Walen, die elkaar wekelijks in 2 ploegen afwisselden. Ze deden in het begin van de Tweede Wereldoorlog dienst om de omgeving te vrijwaren van de Duitse vijand, maar op 10 mei 1940 gebeurde het meest ondenkbare: het fort werd door de vijand onschadelijk gemaakt door een uitgekiende en succesvolle aanval. De functie van het fort werd teniet gedaan, waardoor de Duitsers ongehinderd verder konden oprukken naar het westen.
De groep campersolovrienden, 16 man/vrouw sterk, hebben genoten van het sjoeanste stukske Nederland (althans volgens de Limburgers). Eerlijk is eerlijk, mooi is het er zeker. Wandelen of fietsen in het Savelse bos, zuurvleis eten op de camping in St. Geertruid of vlaai in Maasstricht, heuvel-op heuvel-af trappen naar de Amerikaanse begraafplaats in Margraten, opgaan in de tentoonstelling van Shinkichi Tajiri in het Bonnefantenmuseum, en dat alles in een divers en aangenaam gezelschap. En dan vergeet ik bijna nog de schitterende bloesemende kersen- en appelbomen te noemen, die in vol ornaat mooi stonden te wezen.
Een week die weer ‘es aantoont hoe waardevol de Campersolovrienden-groep is, die hiervoor de voorwaarden schept. Zonder de inzet voor dit festijn van de organisatoren Mies de Vries en Jan Meeuwse had het niet kunnen plaatsvinden. Daarom Mies en Jan: danke sjoean vaan eus allemaal!
Karin Plantinga
